Α, προπαντός δροσιά! και στόχαση μέχρι θανάτου.
Ο θάνατος και το νερό γεννήθηκαν την ίδια μέρα
Κι εγώ είμαι εδώ για να μιλώ, να γίνομαι ορατός.
Τα σώματα που με βασάνισαν λάμπουν εξόριστα έξω
Μα το δικό μου το΄κλεισα στων γεγονότων τη σειρά
και το λησμόνησα.
Το βρέχουν όμως τα όνειρα
Και πρέπει με κάθε τρόπο να κωπηλατήσω.
Να υπολογιστεί το ανέβασμα και το κατέβασμα
από το άλλο μέρος του σκοταδιού
- σωσίβιο και στόχαση περί θανάτου.
Α, προπαντός δροσιά και στόχαση περί θανάτου.
Κι ύστερα ας κρατηθούν ψηλά τα λόγια που επιπλεύσανε.
Τάκης Σινόπουλος
[Μεταίχμιο Β, 1957]
Ο θάνατος και το νερό γεννήθηκαν την ίδια μέρα
Κι εγώ είμαι εδώ για να μιλώ, να γίνομαι ορατός.
Τα σώματα που με βασάνισαν λάμπουν εξόριστα έξω
Μα το δικό μου το΄κλεισα στων γεγονότων τη σειρά
και το λησμόνησα.
Το βρέχουν όμως τα όνειρα
Και πρέπει με κάθε τρόπο να κωπηλατήσω.
Να υπολογιστεί το ανέβασμα και το κατέβασμα
από το άλλο μέρος του σκοταδιού
- σωσίβιο και στόχαση περί θανάτου.
Α, προπαντός δροσιά και στόχαση περί θανάτου.
Κι ύστερα ας κρατηθούν ψηλά τα λόγια που επιπλεύσανε.
Τάκης Σινόπουλος
[Μεταίχμιο Β, 1957]
Φωτογραφία: Lukas_Rychvalsky
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου